THE AIR BOYS
Οι “AIR BOYS” δημιουργούνται στις αρχές του 1965, στην 115η Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης της Σούδας, στα Χανιά της Κρήτης. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα ροκ συγκροτήματα στην Ελλάδα και το πρώτο σε όλη την Κρήτη.
Στην πρώτη συγκρότησή τους, οι AIR BOYS αποτελούνται από παιδιά που υπηρετούν στην αεροπορική βάση, Έλληνες και Αμερικάνους. Η πρώτη σύνθεση τους είναι: Γιάννης Γκικάκης (ιδρυτής και νονός του συγκροτήματος - ρυθμική κιθάρα & φωνή), Γιάννης Γεωργαντής (πρώτη κιθάρα & φωνή), ο Αμερικανός Harrold Byrum (μπάσο), Κώστας Καστρινάκης (drums), Γιώργος Χυντηράκης (φωνή) και ο Νίκος Πανταλός (ρυθμική κιθάρα, ακουστική κιθάρα και φωνή), του οποίου η μετάθεση άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, και ως μουσικού, αλλά και ως χαρακτήρα.
Στην συνέχεια, μπαίνουν στο συγκρότημα στην θέση αυτών που απολύονται ή παίρνουν μετάθεση, οι Αμερικάνοι Robert Knepp (κιθάρα & μπάσο) και William Hoey (τραγούδι), Νίκος Βλαχόπουλος (κιθάρα), Στέλιος Κουκλάκης (drums), Νίκος Τσερκάκης (σαξόφωνο), Μάκης Γεωργογιαννάκης (πιάνο), Γιώργος Γεωργίου (πρώτη κιθάρα), Δημήτρης Καμπίτης (μπάσο), Πέτρος Γύπαρης (φωνή), Νίκος Κόντσογλου (ρυθμική κιθάρα), Γιώργος Χριστοδουλάκης (drums & τρομπέτα), Πέτρος Παπαδόπουλος (φωνή), Χάρης Διονυσόπουλος (φωνή).
Η φήμη των AIR BOYS απλώνεται γρήγορα στα Χανιά, στην Κρήτη αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα στην συνέχεια. Στα Χανιά, η αγάπη των εφήβων θαυμαστών του συγκροτήματος φτάνει στα όρια του παροξυσμού. Οι AIR BOYS δίνουν οκτώ συναυλίες στα Χανιά, στο θέατρο Απόλλων, όλες για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Σε όλες τις συναυλίες υπάρχει το αδιαχώρητο (1.750 εισιτήρια) και έξω από το θέατρο περισσότερα από πεντακόσια άτομα εκλιπαρούν για εισιτήρια. Σημειωτέων ότι όλα τα συγκροτήματα (IDOLS, OLYMPIANS, DRAGONS, SOUNDS κλπ.) που κατεβαίνουν από Αθήνα στα Χανιά, κόβουν από 300 έως 700 εισιτήρια.
Υπολογίζεται ότι από τις φιλανθρωπικές εμφανίσεις των AIR BOYS, εισπράχθηκαν και διετέθησαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς περισσότερα από 300.000 ευρώ σε σημερινή αντιστοιχία.
Από τα μέσα του 1966, οι AIR BOYS παρουσιάζουν και τα πρώτα δικά τους τραγούδια (σε σύνθεση του Γιάννη Γκικάκη), που γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό από το νεανικό κοινό της Κρήτης. Μάλιστα ο διευθυντής του Ωδείου Χανίων, εντυπωσιασμένος, παραχωρεί στον Γιάννη Γκικάκη δωρεάν φοίτηση στο ωδείο, όταν έκπληκτος μαθαίνει ότι δεν έχει κάνει μουσικές σπουδές. Αξίζει να σημειωθεί το ότι όλα τα μέλη των AIR BOYS εκτός του Νίκου Βλαχόπουλου και των δυο Αμερικανών ήταν αυτοδίδακτοι μουσικοί.
Το συγκρότημα γίνεται περιζήτητο στην Κρήτη. Ακολουθούν δεκάδες εμφανίσεις σε χοροεσπερίδες, clubs, και σε χορούς επισήμων Αρχών.
Τον Οκτώβριο του 1967, ο Γιάννης Γκικάκης μετατίθεται στην 123η Πτέρυγα Τεχνικής Εκπαίδευσης στο Τατόι, και ένα μήνα μετά, κανονίζει με την “A.M.I. Records” να κυκλοφορήσει σε δίσκους τα πρώτα τέσσερα τραγούδια του συγκροτήματος. Το πραξικόπημα όμως της 21ης του προηγούμενου Απριλίου, καθιστά αδύνατο το να πάρουν όλα τα μέλη του συγκροτήματος ταυτόχρονα άδεια. Έτσι, με ήδη ορισμένη την ημερομηνία ηχογράφησης, ο Γιάννης Γκικάκης αναγκάζεται να ζητήσει την βοήθεια -για την ηχογράφηση- του Πειραιώτικου συγκροτήματος SEA BIRDS, με τους Βαγγέλη Βογιατζάκη (πρώτη κιθάρα), Γιάννη Χατζηχιδήρογλου (φωνή), Γιάννη Φρυδά (μπάσο), Δημήτρη Λεμονιτσάκη (drums), Αντώνη Φλαμπούρη (κιθάρα) και Χρήστο Κωνσταντινίδη (οργανίστα). Μετά από βιαστικές πρόβες, πραγματοποιείται η ηχογράφηση μέσα σε δυο μόλις ώρες, σε ένα κενό που είχε το στούντιο μεταξύ ηχογραφήσεων της Πόλυς Πάνου και του Στέλιου Καζαντζίδη.
Τα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν είναι τα “I feel alone”, “Μοντέρνο κορίτσι” και “Θλίψη” σε στίχους και μουσική Γιάννη Γκικάκη, και το “Χάθηκες” σε στίχους Βασίλη Μαστροκώστα και μουσική Γιάννη Γκικάκη.
Σταδιακά, επέρχεται η διάλυση των AIR BOYS στα μέσα του 1969 καθώς απολύονται άλλα τρία μέλη του συγκροτήματος. Προηγουμένως όμως, τον Οκτώβριο του 1968, διοργανώνουν μια αποχαιρετιστήρια και ανεπανάληπτη «ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΓΑΣ» στο θέατρο Απόλλων στα Χανιά, διάρκειας τεσσάρων ωρών, με την συμμετοχή άλλων τριών συγκροτημάτων.
Μετά την μετάθεση του στο Τατόι, ο Γιάννης Γκικάκης φτιάχνει για τις ανάγκες της 123ης Πτέρυγας Τεχνικής Εκπαίδευσης και της Σχολής, ένα νέο συγκρότημα από δοκίμους της Σχολής, που αποτελείται από τον Βύρωνα Λιανό (κιθάρα), τον Στέφανο Ηλιόπουλο (κιθάρα), τον Γιώργο Πολύχρονο (drums) και τον Γιάννη Γκικάκη (κιθάρα), το οποίο το ονομάζουν και αυτό AIR BOYS, και διαρκεί ως τα τέλη του 1970, με την αποφοίτηση και μετάθεση των δοκίμων.
Με την διάλυση και αυτών των τελευταίων ΑIR BOYS, κλείνει οριστικά ο κύκλος του «ένστολου» και μοναδικού αυτού συγκροτήματος. Τα μέλη του χάνονται στα «τέσσερα σημεία του ορίζοντα», χωρίς επικοινωνία μεταξύ τους, μέχρι το 2013, όταν με ενέργειες του ιδρυτή τους, ξανασυναντιούνται στις 23 Ιουλίου 2013 στο «κέντρο της γης», στην Στυλίδα.
Ήταν μια πολύ συγκινητική συνάντηση, που κράτησε μέχρι αργά το βράδυ. Στο τέλος της συνάντησης συνυποσχέθηκαν να ξαναβρεθούν και να προσπαθήσουν να ηχογραφήσουν τα 20 μη ηχογραφημένα τραγούδια του συγκροτήματος. Οι αποστάσεις όμως και οι βιολογικές δυσκολίες, δεν άφηναν πολλές ελπίδες για αυτό, ώσπου το 2015 τέσσερα μέλη που ζουν στην Αττική (ο Γιάννης Γκικάκης, ο Νίκος Πανταλός, ο Πάνος Αθανασίου και ο Δημήτρης Πατηνιώτης) κατάφεραν να ξαναθυμηθούν και να ηχογραφήσουν επτά ακόμη τραγούδια τους, τηρώντας όμως και ακολουθώντας αυστηρά τον «ήχο» των '60s.
Οι AIR BOYS είχαν τρία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους καθιστούν μοναδικούς στο rock-wave των '60s:
α) Ήταν το μοναδικό «ένστολο» ροκ συγκρότημα στην Ελλάδα.
β) Ήταν το μοναδικό συγκρότημα που αφιέρωσε όλες τις εισπράξεις των συναυλιών του, σε καθαρά φιλανθρωπικούς σκοπούς.
γ) Ήταν το μοναδικό συγκρότημα, που αν και «ένστολο», έγραψε και είχε στο ρεπερτόριό του δύο τολμηρά αντιπολεμικά και πολιτικά τραγούδια (THE WAR IS OVER και ΑRMAGEDON)
Επίσης, δύο ακόμη γεγονότα τους έκαναν να ξεχωρίζουν από το μουσικό πέρασμά τους των '60s:
α) Ιστορικοί ερευνητές της ροκ μουσικής των '60s και '70s, κατατάσσουν το τραγούδι τους “I FEEL ALONE” στο top ten αυτής της περιόδου.
β) Το ίδιο τραγούδι τους (I FEEL ALONE) παιζόταν στους ραδιοσταθμούς των Η.Π.Α. για πάνω από 25 χρόνια.
Ο «πανζουρλισμός» της πρώτης συναυλίας
Ήταν Σάββατο πρωί της 2ας Απριλίου του 1966 και ο γύρω χώρος έξω από το μεγάλο κινηματοθέατρο Απόλλων των Χανίων, είχε γεμίσει ασφυκτικά από νεαρά παιδιά και μαθητές των Γυμνασίων των Χανίων, που σπρώχνονταν με αγωνία μπροστά στα -κλειστά ακόμα- ρολά των γκισέ των ταμείων, για να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εισιτήριο που θα τους επέτρεπε να παρακολουθήσουν την πολυαναμενόμενη πρώτη συναυλία (ρεσιτάλ την έλεγαν τότε) του αγαπημένου τους συγκροτήματος, των AIR BOYS.
Όταν, γύρω στις 10:00, σηκώθηκαν τα ρολά, έγινε ο «χαμός»! Η παρούσα αστυνομική δύναμη, παρά την ισχυρή βοήθεια από τους αερονόμους της 115ης Πτέρυγας Μάχης, μετά δυσκολίας κατάφερνε να κρατήσει μια στοιχειώδη τάξη στην είσοδο του κινηματοθεάτρου αλλά και μέσα στην αίθουσα, όπου γίνονταν σκληρές μάχες για την κατάληψη των μπροστινών θέσεων, που ήταν κοντά στη σκηνή του θεάτρου. Γύρω στις 10:45 που εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια, έκλεισαν τα γκισέ και με πολλή δυσκολία η αστυνομία κατέβασε τα τεράστια ρολά, και κράτησε ανοιχτό μόνο το μικρό πλάγιο πέρασμα για να μπουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι, αφού η συναυλία γινόταν υπό την αιγίδα της Μητρόπολης Χανίων και Κισάμου αλλά και των λοιπών στρατιωτικών και πολιτικών αρχών των Χανίων. Έτσι, στην κεντρική πρώτη σειρά των καθισμάτων είχαν καθίσει ο Μητροπολίτης Ειρηναίος, ο δήμαρχος, ο στρατηγός εν αποστρατεία Λεκανίδης, ο νομάρχης Χανίων Μαρκόπουλος (πατέρας του Γιάννη Μαρκόπουλου), ο διοικητής και ο υποδιοικητής της 115ης Πτέρυγας Μάχης και άλλοι επίσημοι. Όμως, ενώ μέσα στην αίθουσα όλα είχαν τακτοποιηθεί «εν τάξει», απ' έξω πεντακόσια περίπου παιδιά που δεν είχαν βρει εισιτήρια, είχαν αρχίσει με φωνές να απαιτούν την είσοδό τους, προσπαθώντας παράλληλα, με συντονισμένες προσπάθειες, να σηκώσουν ή να σπάσουν τα ρολά της εισόδου. Κάποιοι είχαν καταφέρει, σκαρφαλώνοντας από διπλανές ταράτσες, να φθάσουν μέχρι τα μεγάλα παράθυρα εξαερισμού του θεάτρου, σε ύψος 3,5 μέτρων με κίνδυνο να τραυματιστούν σοβαρά. Η ώρα είχε φτάσει 11:00 και η κατάσταση ήταν εντελώς εκτός ελέγχου. Τελικά την κατάσταση έσωσε ο πεπειραμένος ιδιοκτήτης του κινηματοθεάτρου κ. Μπράιτ και ο νομάρχης, οι οποίοι υποσχέθηκαν στα «συλλαλούντα» και αλαλάζοντα παιδιά, ότι «την άλλη εβδομάδα θα κανόνιζαν μια νέα συναυλία για όσους δεν βρήκαν εισιτήριο». Έτσι τα πράγματα ηρέμησαν και έγινε η συναυλία…
Εδώ, θα πρέπει να σημειώσουμε, ώστε να αντιληφθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της κοσμοσυρροής αλλά και την απίστευτα μεγάλη αγάπη της κρητικής νεολαίας προς τους AIR BOYS, ότι τότε τα Σάββατα δεν ήταν ημέρες αργίας όπως είναι σήμερα, και τα σχολεία και τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά.
To "AIR BOYS FAN CLUB"
Το Πάσχα του 1966, με την άφιξη των Χανιωτών φοιτητών από την Αθήνα και κυρίως τριών φοιτητών από την Ιταλία, του Φιλίππου, του Μανώλη και του Άλκη), κατά την διάρκεια ενός πάρτι ξεκίνησε μια συζήτηση στην οποία συμμετείχαν και οι ήδη φίλοι των AIR BOYS, Θοδωρής Βούρβαχης, Παντελής Βούρβαχης, Τάκης Χατζηδάκης, Νίκος Κωτσάκης, Γιώργος Γαβριήλ, Μιχάλης Γεωργαράκης και πολλοί άλλοι, αποφασίστηκε να δημιουργήσουν το “AIR BOYS FAN CLUB”.
H απόφαση αυτή υλοποιήθηκε μέσα σε δέκα ημέρες. Σε μία σύσκεψη στην οποία συμμετείχαν οι προαναφερθέντες και ο ιδρυτής των AIR BOYS, Γιάννης Γκικάκης, αποφασίστηκε με ομοφωνία η ίδρυση του AIR BOYS FAN CLUB.
Οι σημαντικότερες -και πρωτοποριακές- αποφάσεις που πάρθηκαν για τον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και υλοποιήθηκαν σ' αυτές τις δέκα ημέρες, ήταν οι εξής:
1) Η αυστηρή επιλογή και εγγραφή έως 150 μελών, με πρόταση τριών τουλάχιστον εκ των ιδρυτικών μελών, ώστε να χωράνε στα πάρτι και στις συγκεντρώσεις, στον υπάρχοντα χώρο του fan club, Βέβαια στην συνέχεια οι πιεστικές αιτήσεις εγγραφής από εκατοντάδες παιδιά των Χανίων, ανάγκασε σε ''κατ' εξαίρεσιν'' εγγραφή πάρα πολλών νέων μελών, με αποτέλεσμα ο αριθμός των μελών να ξεπεράσει τους 300.
2) Η έκδοση κάρτας μέλους για όλα τα μέλη, ώστε να ήταν δυνατός ο έλεγχος στις εισόδους των χώρων των διαφόρων εκδηλώσεων. Οι κάρτες είχαν δύο όψεις. Στην μία είχαν τον λογότυπο του fan club. (Στο κέντρο είχε μία ηλεκτρική κιθάρα με δύο φτερά. Στην κορυφή έγραφε “THE AIR BOYS FAN CLUB” και στη βάση “HERE IS THE ACTION”. Στην πίσω όψη αναγράφονταν τα στοιχεία ταυτότητας του μέλους.)
3) Η καθιέρωση για τα πάρτι του A.B.F.C. ενός ποτού εύγευστου μεν, αλλά με ελεγμένη μικρή ποσότητα οινοπνεύματος, έτσι ώστε κανένα μέλος και κυρίως μικρής ηλικίας να μη φθάνει στα όρια της βαριάς και ανεξέλεγκτης μέθης. Η καθιέρωση αυτού του ποτού επιβαλλόταν και για λόγους οικονομικούς, αφού κόστιζε πολύ λιγότερο από τα ποτά που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο.
Έτσι αποφασίστηκε να φτιαχτεί ένα σύνθετο και «ασύμβατο» κοκτέιλ που θα περιείχε λίγο ουίσκι, λίγη ρακί, αρκετό βερμούτ, αρκετή coca cola και άφθονο tam-tam, ένα πολύ φθηνό ελληνικό αναψυκτικό που είχε βγει τότε στο εμπόριο σαν υποκατάστατο της Coca Cola, η οποία τότε ήταν δυσεύρετη και πανάκριβη. Το ουίσκι και την Coca Cola, μας τα προμήθευαν δωρεάν οι Αμερικάνοι -μέλη του fan club- από το πρατήριο Ρ.Χ. (Post eXchange) της αμερικάνικης βάσης.
Η τελική επιλογή της ποσοτικής σύνθεσης αυτού του «κοκτέιλ» έγινε μετά από πολύωρες δοκιμές, από τον Γιάννη Γκικάκη και τον Γιώργο Γαβριήλ.
Όταν οριστικοποιήθηκε η τελική του σύνθεση, τότε τα κεντρικά ιδρυτικά μέλη του A.B.F.C. ανέλαβαν το τελευταίο στάδιο της παραγωγής και εμφιάλωσής του σε ομοιόμορφα μπουκάλια, πάνω στα οποία επικολλούσαν μία -καλλιτεχνικά φτιαγμένη- χειροποίητη ετικέτα, που είχε τον λογότυπο του fan club και στην κορυφή (σε ημικύκλια γραφή), το όνομα του ποτού, “THE AIR BOYS SOFT DRINK”. (εμπνευστής της ονομασίας και νονός ήταν ο Γιάννης Γκικάκης, ο οποίος -σαν τελικός υπεύθυνος- ήθελε η συγκεκριμένη ονομασία να παραπέμπει, σε αυτό που πραγματικά ήταν τελικά. Δηλαδή soft drink.)
Τα Ιδρυτικά μέλη του A.B.F.C. ήταν ο Γιώργος Γαβριήλ και η Νίκη, o Νίκος Κωτσάκης και η Λήλα, ο Στέλιος Αγγελάκης και η Ρορώ, ο Τάκης Χατζηδάκης και η Λέλα, ο Θοδωρής Βούρβαχης και η Κική, ο Παντελής Βούρβαχης, ο Μάκης Βεντίκος και η Τζούλια, ο Μιχάλης Γιωργαράκης και η Σούλα, ο Μύρων Ψωμαδάκης και η Τόνια, ο Θωμάς Βρεττός, ο Μιχάλης και η Φλώρα Ζαμπετάκη, η Μαρία και ο Αντώνης Ποτεσιανάκης, ο Βασίλης Δεμίρης και η Μαρία, η Πόπη, η Ζίλντα, η Μαρία, η Αλέκα, η Φρειδερίκη, η Κοκό, η Λέλα, η Λέλη, ο Άλκης, το Μαράκι, η Ελένη, ο Καλέργος Χαχαριδάκης, η Κλέλια, ο Στέφανος Λουβερδής, ο Γιάννης Τσιρακάκης, ο Πέτρος Ανδρουλάκης, η Πόπη Γεωργακάκη κ.α.
Τα πάρτι που διοργάνωσε το A.B.F.C. ήταν ανεπανάληπτα και σημάδεψαν ανεξίτηλα την νεανική κοσμική ζωή των Χανίων.
